PODZIEMNE MIASTO

Były w podobnym wieku :  między trzydziestką a czterdziestką. Mieszkały we trzy w hotelu dla matek.  Najmłodsza z nich była Anka- wysoka, nieśmiała, w luźnych spodniach w beżowej podkoszulce  i szarej marynarce. Każdego ranka podkręcała ciemną grzywkę pod spód – lokówką. Była cichą, szczęśliwą mężatką. Jej przystojny i sympatyczny mąż odwiedzał ją w każdą niedzielę. Miał sportowy, sztruksowy garnitur i jasne włosy. Bardzo dbali o córkę po operacji kręgosłupa. Anka spędzała przy niej całe dnie na oddziale rehabilitacji.

- Jak poznałaś męża?- Spytała Ola wieczorem, gdy kładły się spać

- Mieszkał niedaleko- odpowiedziała z błyskiem w oku.

- A kiedy poszłaś z nim do łóżka- spytała Ola

Anka zaczerwieniła się  i powiedziała z uśmiechem:

- Żeby mnie pocałować- musiał czekać rok, a kochaliśmy się dopiero po ślubie.

- Ne wierzę- wykrzyknęła Ewa- po prostu nie wierzę!

- A jednak to prawda- odpowiedziała Ania figlarnie

- Wytrzymałaś tak długo?- Spytała ponownie Ola z niedowierzaniem.

- Tak- to mój pierwszy mężczyzna. Mam nadzieję, że ostatni- powtórzyła Ania

Ewa spojrzała na nią wielkimi chabrowymi oczami, roześmiała się dźwięcznym głosem i powiedziała:

- Rozwiodłam się dwa lata temu, za miesiąc znów wychodzę za mąż, ale nie mam zamiaru zakopać się w jego wiosce. On ma sad i samochód- dobra partia i tyle. Chodźmy popływać w basenie a potem do solarium.

- Nie idę- powiedziała Ania-, ale wy idźcie jak chcecie.

- Przecież basen już dawno zamknięty…. - wtrąciła Ola niepewne

-Zamknięty dla innych, ale nam otworzą- powiedziała Ewa.

- Nie mam kostiumu… - szepnęła Ola

-A, po co ci kostium? Chodź idziemy!

 Poszły. To jak Ewa chodziła- to była historia. Ona tańczyła biodrami. Ciemne włosy spadały jej na ramiona a jej dźwięczny głos budził zdziwienie w tym smutnym miejscu, gdzie umierały dzieci, w wielkim szpitalu Centrum Zdrowia Dziecka.

Ratownik faktyczne wpuścił je do środka, potem przyszedł drugi  i usiadł na ławce. Ewa rozmawiała z nim przez chwilę a potem rozebrała się do naga weszła do wody jakby, nigdy nic. Jakby to była plaża na Haiti. Jej chabrowe oczy zniknęły w niebieskiej wodzie a Ola stała jak wryta i patrzyła na jej pływanie. Po kilku basenach Ewa wyszła z wody, wytarła się ręcznikiem uśmiechnęła się do ratowników a potem wyszła tanecznym krokiem dźwięcząc między ścianami opustoszałych holi. Poszły do solarium na dwadzieścia minut a potem wróciły do pokoju.

- Ona pływała nago!- Wykrzyknęła Ola do Anki

- Naprawdę?- Spytała Ania nieśmiało

- Jasne, że naprawdę- powiedziała Ola- i pływała jak ryba a ratownicy siedzieli na ławce. Może trzeba było wyjść?- rozmyślała głośno

- Jakbym chciała, żebyś wyszła, to bym ci powiedziała- uśmiechnęła się Ewa i wyjęła z szafki masło kakaowe, żeby posmarować piersi i brzuch.

- Posmarujecie mi plecy? –spytała

 Usiadły na jej łóżku i ochoczo smarowały jej plecy i ramiona. Co chwila wybuchały śmiechem.

- Cudowny masaż- westchnęła Ewa

Dziewczyny śmiały się i ściągnęły jej majtki wklepując krem w wysoką pupę

- Ale dupa! Powiedziała Ola z uznaniem

- Jak sprężyna-  prosto z Brazylii! - pochwaliła Ania, bawiąc się kremem

- Jesteś piękna- zrobię ci zdjęcie- szepnęła Ola z zachwytem

- Czemu nie? Mam nawet aparat – zgodziła się Ewa

- Ale teraz smarujemy ciebie- dodała

-Ola rozebrała się i położyła na łóżku a one nabrały  masła i pac na brzuch i pac na piersi.  Teraz ona była smarowana i cieszyła się jak dziecko.

- Chciałabym być taka szczupła jak ty- westchnęła Ewa- mieć takie smukłe nogi…

- A ja bym chciała mieć takie piersi jak ty i taką pupę… powiedziała Ola

- Dołóż sobie pięć kilo i po sprawie.!- zaśmiała się Ewa

- Ania w koszuli nocnej a my dwa golasy- zauważyła

- Rozbieraj się!- rzuciły wesoło- teraz twoja kolej!

Jednak Ania wzbraniała się uparcie, więc się nie narzucały. Ewa założyła szlafroczek i pierścionki na palce

- Wychodzisz? – spytały dziewczyny

- Skąd! Lubię mieć je na sobie- odparła i zaczęła opowiadać, co robiła w ciągu dnia. Miała niezwykły dar opowiadania. Ze zwykłych zakupów robiła bajkę. W tle była firanka, za którą stał ktoś niewiadomy, kto na nią patrzył i do końca nie było wiadomo, czy to dawny znajomy, odrzucony kochanek z nożem, czy duch

….i wtedy firanki znowu zafalowały ciągnęła Ewa tajemniczo…

-Boże! Jak ty umiesz mówić- szepnęła Ania- Skąd ci się to bierze? Mogłabym słuchać dzień i noc.

Przy Ewie zapominały o swoich problemach. Wydawało się, że to jakieś wakacje na które przyjechały z dziećmi, że te dzieci tylko chwilowo są chore. Przecież muszą wrócić do zdrowia, bo skąd by było tyle słońca w pokoju?

A Ewa przeglądała się w ich zachwyconych oczach jak w czarodziejskich lustrach i uderzała wolnością snując opowieści. Skrapiała się przed snem perfumami i mówiła: Niech wam się przyśni coś wymarzonego. Stawiała przy łóżku aksamitne pantofelki z puszkiem, wieszała peniuar na poręczy krzesła i zasypiała.

Rano wracały na oddział do dzieci i woziły je w wózkach inwalidzkich na kolejne ćwiczenia , zajęcia, masaże aż do piętnastej a potem były dodatkowe zajęcia –płatne i trwały aż do wieczora. Syn Oli – Michał-szybko wracał do zdrowia. Uczył się chodzić po wylewie i postępy były zdumiewające. Wszyscy go chwalili za upór, za wytrwałość, za pogodę ducha. Każdego dnia chodził lepiej. Po tygodniu odstawił balkonik i chodził po schodach trzymając się poręczy.

- Mamo! Ja znowu będę biegał! Wszyscy to mówią- wołał uszczęśliwiony. Ćwiczył także dłonie. W sali robót ręcznych było pięknie. Na suficie wisiały kolorowe ptaki, bociany i szybowce, wykonane  przez terapeutki. Synek Oli całymi godzinami formował maleńkie kuleczki z bibuły by ćwiczyć palce, uczył się tkania na krosnach, kleił, rysował i wyszywał. Postępy były powolne ale były. Radził sobie najlepiej ze wszystkich dzieci. Czuł się wybrany wśród ciężko chorych. Niektóre miały zniekształcone nogi i twarze i złośliwie wołały do siebie: Hej pasztet ! Albo -Spadaj pasztecie! Michał unikał ich awantur i wyzwisk. Lubił chłopczyka na łóżku, o którym lekarze mówili, że nigdy nie będzie chodził. Miał jasną pyzatą buzię jak słoneczko. Gdy ktoś do niego podchodził uśmiechał się szeroko.  Wybiegł na jezdnię i wpadł pod samochód. Jego ojciec- robotnik przynosił mu oranżadę w wielkiej litrowej butelce, siedział ciężko przy jego łóżku a synek opowiadał mu o czymś z wypiekami na twarzy.

-Mamo dlaczego Wojtek nie wstaje?, Dlaczego nie ćwiczy? Moglibyśmy ćwiczyć razem…

- Na razie mu nie wolno- odpowiadała Ola spoglądając na uśmiechniętą twarzyczkę sześcioletniego Wojtusia i zabierała syna na boisko na zewnątrz. Po kilku tygodniach Michał chodził samodzielnie i potrafił wrzucić piłkę do kosza. Masażysta machał do nich ręką z okna i zapewniał Olę, że syn na pewno odzyska dawną sprawność. Wieczorem wracała do wspólnego pokoju uspokojona. Cicho rozmawiała z Anią o codziennych sprawach. Ania także miała nadzieję, bo jej córka czuła się coraz lepiej. Nigdy nie mówiły o synu Ewy. Jakby to było tabu, jakby bały się o tym mówić. Syn Ewy nie chodził w ogóle od czterech lat. Nie mógł nawet usiąść. Miał skręcone dłonie na piersiach i trzeba było wiele trudu, żeby je odprostować. Często wkładano je w prawidła jak drewniane płetwy. Ewa karmiła go, zmieniała pampersy, choć miał osiem lat. Wieczorem sadzała go w łóżeczku a on nawet nie mówił. Wydawał dźwięki, które przypominały dżunglę. Jego zielone oczy też były dzikie.

- Mamo, ja się go boję- mówił Michał, który mieszkał z nim w jednym pokoju.

- On w nocy wyje!

- Chce coś powiedzieć, ale nie może, podejdź do niego jeśli cię obudzi i porozmawiaj z nim.

- Chciałbym być w pokoju z Wojtkiem....

Ola podeszła do synka Ewy i spojrzała w jego zielone oczy. Znała  jego historię . Zachorował na wirusowe zapalenie mózgu, gdy miał cztery lata.

-Myślałam, że oszaleję- opowiadała Ewa. Nie mogłam się pozbierać. Krzyczałam, zesztywniały mi ręce, byłam w psychiatryku. To, że on siedzi, że można go posadzić to już sukces.

- A ojciec? - pytały

-Odwiedza go, przyjedzie jutro. Daje mi jakieś marne grosze. Muszę to tak zorganizować, żeby nie spotkał się z narzeczonym, który też jutro będzie.

Tego wieczoru Ewa była zasępiona. Wspomnienie o zdrowym i pełnym życia chłopczyku, który bawił się w przedszkolu- zmieniało jej twarz. Ola niespokojnie spojrzała na Ankę i wyszła z pokoju. Dzieci spały w szpitalu. Z hotelu matek prowadziły do nich podziemne korytarze. To było podziemne miasto. Całe dnie spędzały w podziemiach wędrując tam i z powrotem. Były tam stragany z ciuchami, automaty z czekoladą, windy. W szpitalu natomiast była biblioteka, telewizja, stołówka, kawiarenka, kaplica… Późną nocą przechodził czarny kot i jego żółte oczy błyszczały w ciemnościach korytarzy technicznych. Ola chodziła tam, gdy nie mogła zasnąć. Znała wszystkie zakątki tego dziwnego miasta, które nazywała Tokio. Sam szpital miał dziesięć pięter. Wśród wspaniałych palm na korytarzach przechodzili łysi chłopcy z onkologii i pozdrawiali ją. Znajomy dwunastolatek powiedział: Widziałam jak pani wczoraj grała z synem w piłkę a mnie nie wolno biegać… Ola chciała powiedzieć coś pocieszającego, ale słowa uwięzły jej w ustach. Po korytarzu toczył się wózek, w którym siedziało dziecko. Ola nie widziała matki lecz śmierć z  białym wachlarzem. Szła za wózkiem po lśniącej posadzce. On umrze- pomyślała ze strachem i szybko wróciła  do pokoju, gdzie były jej dwie tak różne koleżanki jak do innego świata.

Ania mówiła niewiele i uśmiechała się, kiedy chwaliły jej podkręconą grzywkę i namawiały na zmiany w garderobie.

-Ale mi tak wygodnie- oponowała

-Kup sobie jakieś kolorowe bluzki, bo w tych wyglądasz jak stara księgowa a jesteś z nas najmłodsza- mówiły-

- Piotr też mi to mówi, ale po co mi ciuchy. To nie ma znaczenia.

- Właśnie ,że ma! Skoro nawet chłop ci to mówi- to nie ma co czekać- jutro idziesz z nami i basta! Wybierzemy ci coś fajnego!- podsumowała Ewa

- No nie wiem… może i tak …

- Jasne ,że pójdziesz- dodała Ola

Ania była najmłodsza, najbardziej spokojna i poukładana. I Ola, i Ewa bardzo ją lubiły, choć nie wiedziały dlaczego. Modliła się codziennie i widać było, że nie odklepuje modlitwy. I niczego nie narzucała, nie próbowała zmienić żadnej z nich. Obie jej się zwierzały ze swoich problemów.

- Masz wspaniałego męża- mówiła jej Ola- Widać, że cię kocha. Chciałabym, żeby mój był chociaż trochę taki jak on.

- Ja też go kocham ale nie mówię mu o tym- odpowiedziała Ania poważnie a potem jak grzeczna dziewczynka ułożyła w kosmetyczce swoje nieliczne przybory i spytała Olę:

- Dlaczego się rozwodzisz?

- Rok temu otworzył hurtownię, która miała wspierać jego główną firmę. Namówił mnie do rezygnacji z pracy. Chciał, żebym pilnowała pracowników. Powoli przejmowałam wszystkie obowiązki i szło mi coraz lepiej . W każdą sobotę przeceniałam towar, żeby nie zalegał na półkach i miałam coraz więcej zamówień. Lubiłam swoich klientów i dostawców. Dbałam o porządek i dobrze mi się pracowało. Zamawiałam coraz więcej towarów i myślałam o rozbudowie. Któregoś dnia zabrał z konta wszystkie pieniądze, mówiąc, że są mu potrzebne. Pomyślałam, że odda, ale nie oddawał. Nie miałam czym zapłacić dostawcom. Załatwiłam kredyt, ale potrzebowałam jego zgody. Nie podpisał. Co miałam powiedzieć dostawcom? Że mąż ukradł pieniądze…? Jakby to wyglądało? Musiałam zamknąć hurtownię. Sprzedałam swój samochód i spłaciłam ich.

- To dziwne. Dlaczego zniszczył firmę, którą sam otworzył, zwłaszcza, że dobrze ci szło… nie rozumiem- powiedziała Ania. Nie mieści mi się w głowie. Czy on kogoś ma?

- Raczej nie, nic o tym nie wiem. Nie opuszcza domu- odpowiedziała Ola

- To jak to tłumaczy?

- Wymyśla bzdury, mówi, że musiał ratować główną firmę, ale przy okazji założył inne konto, do którego już nie mam dostępu. Nie mam pracy, firmy ani samochodu i mam chorego syna.

- On sprawia wrażenie dobrego człowieka - powiedziała Ania -Nigdy bym nie pomyślała, że zrobił coś takiego. Zostawił ci pieniądze na pobyt tutaj?

- Tak i na operację syna też. Opłaciliśmy ją.

- Więc dlaczego tak zrobił? To wygląda jak zemsta- powiedziała Ania i spojrzała pytająco na Olę.

- Nie zdradzałam go, bardzo się starałam, bardzo mi na nim zależało, aż za bardzo… byłam szczęśliwa, że za niego wychodzę, ale na próżno. Jedna z koleżanek powiedziała mi, że on mnie oczernia wśród znajomych, że go rzekomo okradam i musiał zmienić konto. Opowiada szczegóły intymne, o których nie powinien mówić.

- Dlaczego za niego wyszłaś?

- A dlaczego ty odniosłaś tak dobre wrażenie? – spytała Ola

- Czy wygląda na kogoś, kto obgaduje żonę, kto bezczelnie zabiera wspólne pieniądze i niszczy mi opinię jak kret?- dodała z gniewem

- Nigdy bym nie pomyślała, że taki jest- powiedziała Ania

- Czy wygląda na takiego, który nasypie soli do zupy, żeby nie można było jej zjeść, który celowo nie wypuści psa, żebyś musiała po nim sprzątać, zakręci wodę, kiedy masz namydlone ciało i tak dalej

- Ale musi być jakaś przyczyna,  Może jest chory?- powiedziała Ania

- Ja też myślałam, że musi być przyczyna, że coś robię źle. Przecież nic się nie dzieje bez przyczyny. Prawda jest pośrodku a kij ma dwa końce czyż nie? Myślisz, że świat jest sprawiedliwy i każdy ma to, na co zasłużył. Takie myślenie jest wygodne. Łatwo powiedzieć, że prawda jest w środku, to zwalnia od myślenia, ale świat nie jest sprawiedliwy. Nie ma środka. Robisz, co w twojej mocy a  i tak dostaniesz kopa.

- Ola otworzyła okno i zapaliła papierosa a potem wyciągnęła z lodówki pęto suchej kiełbasy i zaparzyła herbatę. W tym momencie weszła Ewa i zawołała od progu:

-A ta znowu je! Gdybym żarła tyle co ty, to bym nie weszła w te drzwi a ty jesteś chuda!

- Nerwy mnie zżerają – odpowiedziała Ola.

- Pójdziesz ze mną na jogging po kolacji? – spytała Ewa

- Chętnie –zgodziła się Ola

Ewa wzięła prysznic, wysuszyła włosy i związała je w węzeł. Założyła bawełniany, różowy sweterek z dekoltem, który pięknie odsłaniał piersi. Do tego czarne getry i adidasy. Ola też się przebrała i pobiegły lekkim truchtem za bramę szpitala na ulicę zamglonych świateł. Zatrzymał  się przy nich elegancki samochód.  Wyszedł z niego cudzoziemiec  i spytał o drogę.  Okazało się, że to Szwed. Ola mówiła po angielsku i wyjaśniła jak ma jechać. Chciał jeszcze o coś spytać, ale powiedziała – dobranoc.

-Taki przystojniak, a ty go odprawiasz…? – zdziwiła się Ewa- przecież celowo się zatrzymał. Mógł spytać strażnika. Faceci lepiej znają się na drogach.

Ola czuła się tak, jakby zrobiła coś głupiego, nie przedłużając rozmowy. Jestem beznadziejna- pomyślała i z podziwem spojrzała na koleżankę. Jej pewność siebie bardzo jej imponowała.

- Wyglądasz tak seksownie, że każdy na ciebie poleci- powiedziała z podziwem do Ewy.

- Ale ty masz lepsze nogi. Kiedy idziesz w miniówce, wszyscy na ciebie patrzą- odparła Ewa

- Przecież tu prawie same baby…- rzuciła Ola

- Neurochirurg się za tobą ogląda i  masażysta – powiedziała Ewa

- Masażysta? To żadna pozycja- odparła pogardliwie

- Nawet ten świętoszek – mąż Anki- patrzył wczoraj na ciebie- widziałam- ciągnęła Ewa

- Przestań, on ją kocha

- Któregoś dnia mu się znudzi, zobaczysz.

Kiedy wróciły do pokoju, ktoś czekał na Ewę. Szczupły szatyn z chłopięcą twarzą stał w otwartym oknie i palił. Ewa ucieszyła się na jego widok. Była bardziej radosna niż zwykle ale zarazem kpiąca i obojętna.

Mężczyzna wyciągnął z torby butelkę wina a Ewa przyniosła szklanki. Ola spoglądała na niego z boku i widziała spojrzenie, które tak dobrze znała.

- On jest w niej zakochany- pomyślała. Wyglądał o niebo lepiej niż przeszły i przyszły mąż Ewy. Szczupły szatyn z chłopięcą twarzą, wrażliwy i delikatny. Mówił cichym, łagodnym głosem. Koleżanki Ewy cieszyły się z tak niespodziewanego gościa. Potem przyszła jeszcze jedna szczupła blondynka z sąsiedniego pokoju i zaczęły śpiewać a Marek postawił żubrówkę  i sok jabłkowy.

- Nie zapomniałeś? – powiedziała Ewa

- Wiem, co lubisz- uśmiechnął się i objął ją, kiedy usiadła obok. Wolała jednak być dalej. Była w dobrym humorze, ale nie za blisko. Kiedy wyszedł, daleko  po północy zasypały ją pytaniami.

- Byłam z nim dwa lata temu. Myślałam, że  dawno mu  przeszło…., ale jednak nie. Ma dwupoziomowe mieszkanie w Warszawie i jest kawalerem. W każdej chwili mogłabym z nim zamieszkać…

- To fajny facet- powiedziała Ola.

- Możesz go sobie wziąć. Za tydzień znowu przyjedzie- odparła Ewa.

- On patrzy tylko na ciebie i jest ode mnie młodszy- powiedziała Ola

- Ode mnie też- trzy lata- i co z tego? – rzuciła ze śmiechem przyjaciółka

- Teraz podoba mi się masażysta – dodała

- Jesteś niemożliwa- stwierdziła Anka- on jest żonaty

- Przecież nie biorę z nim ślubu, wychodzę za Andrzeja. On ma dom, samochód i do Warszawy blisko- powiedziała Ewa

- Żadnego z nich nie kochasz…

- Wystarczy, że kocham syna- ucięła Ewa krótko i poszła do łazienki.

Następnego dnia Ola i Anka wróciły wcześniej. Ola opowiadała jej o  swoim życiu. W pewnym momencie Ania powiedziała:

- Lubię Ewę, ale nie mów jej tego co mnie. Ona jest bardzo zazdrosna.

- O co? – spytała Ola

- o masażystę- odparła

- E tam, on dla mnie nie istnieje, też coś!

-  Słuchaj uważniej tego, co ona mówi- ciągnęła Ewa. Ja niedługo wyjeżdżam i zostaniesz sama. Bądź ostrożna.

         Mijały kolejne dni. Ania cieszyła się, że jeszcze trochę i opuści szpital, Ewa była pełna wrażeń a Ola coraz bardziej zamyślona ciągle patrzyła w okno.

- O czym tak ciągle myślisz? – pytały- dlaczego jesteś smutna?

- Zadurzyłam się w żonatym facecie- odpowiedziała z westchnieniem. Jest podobny do mojego męża a zarazem zupełnie inny: Czuły, serdeczny i pełen fantazji. Mogłabym z nim iść i iść… Lecz nie ma żadnych szans, żeby był ze mną.

- Dlaczego?- spytała Ewa

- Bo ma żonę, bo jest podobny do Ani. Dla niego małżeństwo jest święte.

- Idealizujesz go, zaproś go tutaj, to zobaczymy co za jeden- powiedziała Ewa- To tylko facet!

- Jesteś niemożliwa!- pokręciła głową Anka.

- Przez ciebie przypaliłam grzywkę!- dodała

- On się ze mną więcej nie spotka, bo boi się, że zniszczę jego małżeństwo- westchnęła Ola- jest chrześcijaninem i wierność jest dla niego niezwykle ważna.

- Czy on ma dzieci?- spytała Ania

- Tak i bardzo je kocha- odpowiedziała Ola

- Tam gdzie jest troje, jedno musi odejść- przecież wiesz- powiedziała Ania patrząc na przyjaciółkę

- Wiem, że muszę się z tym pogodzić, że moje marzenia są niemożliwe.  Gdyby nawet się ze mną kochał, byłabym jedynie tą gorszą i znienawidziłby   mnie. Chciałabym, żeby to mnie był taki wierny…

 - Mało masz zmartwień? Po co ci to? Znajdź kogoś innego- powiedziała Ewa- Na sobotę zaproszę dwóch znajomych, takich jak lubisz wysokich i przystojnych. Wybierzesz sobie jednego i zapomnisz

- Nie mam nastroju do zabawy…  Co to za jedni…?- odparła Ola smutno

- Policjanci- uśmiechnęła się Ewa

- O nie, tylko nie to, o czym z nimi gadać? Wolę  być sama.

- Nie każdy policjant jest głupi. Przekonasz się. Będzie fajnie i uczcimy wyjazd Ani.

- Aleśmy się dobrały- podsumowała Ola- Anka ma wielką miłość, ja wciąż na nią czekam a ty ją olewasz. Niezła trójca święta… Ciekawe, co będzie dalej?

- Srały muszki, będzie wiosna, będzie trawa lepiej rosła! – zanuciła Ewa poprawiając makijaż i wyszła kołysząc biodrami.

-