Czarownik delfinów

I

Przyjdź do mojego okna

na parapet z serwetką

gdzie czerwieni się

Twój pocałunek

i spełnij moją prośbę

o której szepcze cisza

w szumie samochodów

    Pójdę na asfalt

    i stanę na drabinie

    z dzieciątkiem na ręku

         Czy przyjmiesz nas do nieba?

II

Tragarka burzliwych zakupów

każdego dnia

wstępuje na schody

bransolety z kluczami

lądują w koszu

a do garnka się sypie

to, co nie spada z nieba

Wysmukłe kefiry i sojowe sosy

w pierwszym szeregu

gotowe do otwarcia

I tak od rana

w łupince kosmosu

wymachuje szczotką

ściera kurz na oknie

 i już nie tęskni

za jego ciepłym głosem

Przedzielił ich pocięty ostrzem

betonowy krzyżyk chodnika

      Już lepiej do mnie nie pisz

      że wciąż mnie kochasz

      Na zawsze zapamiętam

      czarne bandaże twoich szczęk

      japoński uśmiech

      i odwróconą postać

      na twoich obrazach

III

Zatańczyłeś dzisiaj
Czarowniku Delfinów
iskierkami jesieni
na niebieskim asfalcie
gdy patrzyłam na ciebie
z węglarki żebraka
w zaułku cuchnących skarpet
On nie myje  garnka
od kilku lat
Roztrzaskał się jego dom
jak rozbity zlew
Czasem ubija wyżebrany kotlet
na kawałku deski
od starej kanapy
lub recytuje poezję Whitmana
Chodzi wieczorami
z posiwiałą głową
i zwieszonym członkiem
a syn którego sławił w wierszach
nie mówi mu dzień dobry