Wędrowiec

Co to znaczy spojrzeć

przez pryzmat energii?

Gdy idę z Tobą w radosnym rytmie

a na czerwcowe drzewa

opada letni zmierzch

kiedy idę sama i przychodzi cisza

kiedy oddycham  wiśniami

 Gdy czuję się silnikiem 
mojego samochodu

a on pracuje lekko w wielkiej fali aut

i grzywy jasnych tirów

mijają mnie w rozpędzie

Kiedy żółkną lampy

a z wypalonych cegieł

powstaje piękny dom

Kiedy murszeją mury
 i pokrywa je mech

a ja podlewam pelargonie

Kiedy Kopernik odkrywa  Słońce

i zgodny rytm obrotu

Dzwony dzwonią w południe

a maleńki synek zasypia w łóżeczku

Stalowe buki powiewają w deszczu

nie wiedząc że istnieją

W bólu rodzi się człowiek

wśród wielu innych stworzeń

a potem odchodzi na zawsze

przychodząc do mnie we śnie

i czuję jego obecność

w obudzonym poranku

Siedzę na ławce na rogu dnia i nocy

widzę jak biegną dzieci

w niepowstrzymanym pędzie

jak moje charty przeskakują płot

w pogoni za zającem

Na ośnieżonym polu

złowrogo kraczą wrony

Dlaczego w bólu powstają perły?

Dlaczego biegną słowa?

Dlaczego miłość to tylko tęsknota?

Dlaczego znów Ciebie nie ma?

Mały chłopczyk mówi

że pachną moje stopy

- Zawsze będę cię kochał-

zapewnia mnie gorąco

- Jesteś tylko moja

Dziecko jąka się z przerażenia

że będzie samotne

Na rogu łóżka boli

to głupie miękkie serce

gdy czekam na wiadomość

spóźnioną o tak wiele

samotnych dni i nocy

i niemożliwe jest spełnienie

bo nie ma cudu dla wędrowca

który nie wybierał swego domu na fali

 Fala wciąż go zabiera